สภาครูอาเซียน

สภาครูอาเซียน เรียกเป็นภาษาอังกฤษว่า ASEAN Council of Teachers ชื่อย่อว่า ACT ก่อตั้งเมื่อปี พ.ศ. 2521 โดยประเทศในกลุ่มอาเซียน 5 ประเทศ ได้แก่ สาธารณรัฐอินโดนีเซีย สหพันธรัฐมาเลเซีย สาธารณรัฐฟิลิปปินส์ สาธารณรัฐสิงคโปร์ และราชอาณาจักรไทย ได้หารือร่วมกันในระหว่างการประชุมเชิงปฏิบัติการ เรื่อง "การศึกษาเพื่อความเข้าใจอันดี ความร่วมมือและสันติภาพระหว่างชาติกับการศึกษาเกี่ยวกับสิทธิมนุษยชน" ณ สาธารณรัฐสิงคโปร์ เมื่อวันที่ 24 พฤศจิกายน พ.ศ. 2521 ในการประชุมครั้งนั้น ราชอาณาจักรไทยโดยคุรุสภาได้ส่งนายสุรัฐ ศิลปอนันต์ อดีตรองเลขาธิการคุรุสภาไปร่วมประชุม ผลจากการหารือครั้งนั้น ที่ประชุมได้มีมติให้จัดตั้งสภาครูอาเซียนขึ้น ดังนั้น สภาครูอาเซียนจึงถือกำเนิดขึ้นตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา
    สภาครูอาเซียนมีวัตถุประสงค์ ดังนี้
    1. ร่วมมือกันในการทำงานเพื่อก่อให้เกิดความรู้และความเข้าใจร่วมกันในเรื่องปรัชญา กิจกรรมวัฒนธรรม และจิตใจของชาวอาเซียน
    2. ส่งเสริมความร่วมมือระหว่างองค์กรครูในกลุ่มประเทศอาเซียน ด้วยการจัดทำโครงการร่วมเกี่ยวกับครู การศึกษา วิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรม อันเป็นประโยชน์ร่วมกัน
    3. ช่วยเหลือสมาชิกในการพัฒนากิจกรรมทางการศึกษา โดยเน้นในการส่งเสริมวัตถุประสงค์ และอุดมการณ์ของสมาคมอาเซียน
  

 ในช่วงเริ่มต้นของการรวมตัวกันของสภาครูอาเซียน กิจกรรมส่วนใหญ่จะประกอบด้วยการเยี่ยมเยียนกระชับสัมพันธไมตรี กิจกรรมด้านกีฬา การประชุม การสัมมนา และกิจกรรมด้านวัฒนธรรม โดยให้ผู้นำองค์กรครูและผู้ประกอบวิชาชีพครูในแต่ละประเทศในกลุ่มอาเซียนได้มีส่วนร่วมในกิจกรรมต่าง ๆ ที่สภาครูอาเซียนจัดขึ้น โดยองค์กรครูที่เข้าร่วมกิจกรรมดังกล่าว ต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายในการเข้าร่วมกิจกรรมกันเอง

ต่อมาการประชุมสภาครูอาเซียน (ASEAN Council of Teachers Convention) เป็นกิจกรรมการประชุมที่สำคัญขององค์กรสมาชิกสภาครูอาเซียน ได้ดำเนินการจัดขึ้นอย่างต่อเนื่องเป็นประจำทุกปีนับตั้งแต่ได้มีการก่อตั้งสภาครูอาเซียน เมื่อปี พ.ศ. 2521 กระทั่งถึงครั้งที่ 16 ปี พ.ศ. 2537 จึงได้ปรับเป็น 2 ครั้งต่อปี โดยประเทศสมาชิกผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันเป็นเจ้าภาพจัดประชุมฯ 

ปัจจุบันสมาชิกสภาครูอาเซียนประกอบด้วยองค์กรและสภาวิชาชีพครูในประเทศภูมิภาคอาเซียน 9 ประเทศ ได้แก่ เนการาบรูไนดารุสซาลาม สหพันธรัฐมาเลเซีย สาธารณรัฐฟิลิปปินส์ สาธารณรัฐสิงคโปร์ สาธารณรัฐอินโดนีเซีย สาธารณรัฐสังคมนิยมเวียดนาม ราชอาณาจักรกัมพูชา สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว ราชอาณาจักรไทย และสาธารณรัฐเกาหลีเป็นสมาชิกสมทบ หรือที่เรียกว่า อาเซียน+1 ขาดสาธารณรัฐแห่งสหภาพเมียนมาร์เพียงประเทศเดียวที่ยังไม่ได้เข้าร่วมซึ่งปัจจุบันการประชุมสภาครูอาเซียนนั้น นับเป็นครั้งที่ 37 แล้วโดยสหภาพวิชาชีพครูแห่งชาติมาเลเซียเป็นเจ้าภาพ จัดประชุมระหว่างวันที่ 15 - 17 กันยายน 2566 ณ กรุงกัวลาลัมเปอร์ สหพันธรัฐมาเลเชีย มีผู้เข้าร่วมประชุมฯ ประกอบด้วย ครูและบุคลากรทางการศึกษา รวมจำนวน 650 คน จากประเทศสมาชิกทั้ง 7 ประเทศ ได้แก่ เนการาบรูไนดารุสซาลาม สาธารณรัฐอินโดนีเซีย สาธารณรัฐฟิลิปปินส์ สาธารณรัฐสิงคโปร์ ราชอาณาจักรไทย สาธารณรัฐสังคมนิยมเวียดนาม สหพันธรัฐมาเลเซีย และสมาชิกสมทบอีก 1 ประเทศ คือ สาธารณรัฐเกาหลี 

การประชุมในครั้งนี้สรุปผลได้ดังนี้

1. 1) โรงเรียนจะต้องประเมินความสามารถด้านการใช้เทคโนโลยีสารสนเทศเพื่อการเรียนรู้แบบดิจิทัล ปรับปรุงโครงสร้างพื้นฐานด้านเทคโนโลยีสารสนเทศเพื่อตอบสนองต่อความต้องการในด้านการเรียนและการสอนแบบออนไลน์ พัฒนาฐานข้อมูลดิจิทัลสำหรับการรวบรวมเนื้อหาการเรียนการสอนแบบออนไลน์ ส่งเสริมให้ครูและโรงเรียนพัฒนาและแบ่งปันเนื้อหาการเรียนการสอนแบบออนไลน์ที่ตอบสนองต่อความต้องการที่หลากหลายและรูปแบบการเรียนรู้ของผู้เรียนในปัจจุบัน
2. 2) ครูและผู้เรียนต้องได้รับการฝึกอบรมและสนับสนุนให้ใช้เครื่องมือดิจิทัลและแอปพลิเคชันในการสร้างทักษะความรู้ความเข้าใจและการใช้เทคโนโลยีดิจิทัลอย่างเพียงพอ เพื่อให้เกิดความกระตือรือร้นและมีจริยธรรมในการเรียนรู้แบบดิจิทัล รวมทั้งการส่งเสริมให้ครูมีองค์ความรู้ด้านการบูรณาการของกลศาสตร์เกมในการออกแบบการเรียนรู้ของผู้เรียน โดยคำนึงถึงวัตถุประสงค์ของการเรียนรู้ การสร้างกลยุทธ์การออกแบบที่คำนึงถึงกลุ่มเป้าหมายและความต้องการเป็นสำคัญ
3. 3) หน่วยงานภาครัฐ ต้องสร้างแรงจูงใจเพื่อส่งเสริมให้ครูและผู้เรียนมีส่วนร่วมอย่างกระตือรือร้นในการเรียนรู้แบบดิจิทัลเพื่อการพัฒนาคุณภาพการศึกษาอย่างยั่งยืนโดยจัดทำนโยบายและแนวปฏิบัติที่ครอบคลุมครบถ้วนเพื่อเสริมสร้างศักยภาพแรงงานยุคดิจิทัลในอนาคตและลดช่องว่างระหว่างหลักสูตรและความต้องการของภาคอุตสาหกรรม 

สำหรับผลสำเร็จที่เกิดจากการประชุมสภาครูอาเซียนนั้น ผู้เข้าร่วมประชุมซึ่งถือเป็นผู้แทนของผู้ประกอบวิชาชีพทางการศึกษาของแต่ละประเทศได้รับความรู้จากการนำเสนอรายงานของแต่ละประเทศและจากการนำเสนอกลุ่มย่อยในหัวข้อเรื่องต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับความก้าวหน้าด้านการจัดการศึกษา รวมทั้งบทบาทหน้าที่ของนักการศึกษาตลอดจนการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นระหว่างผู้ร่วมวิชาชีพ เพื่อก่อให้เกิดประโยชน์ต่อการพัฒนาด้านการศึกษา เยาวชน และประเทศชาติโดยภาพรวมต่อไป